Ik roep wel eens vaker dingen, sommige nog onwaarschijnlijker dan de andere. Maar af en toe een gekke uitdaging kan geen kwaad. Zo deed ik vorig jaar nog mee aan het NK Duathlon, deze keer was de veldrit in Boxtel aan de beurt met het idee Harm te verslaan (wat natuurlijk vrijwel onmogelijk was).
Daar stond ik dan, met nog 28 anderen aan de start. Al 10 jaar geen cross meer gereden, op een fiets die misschien nog wel even oud was en met banden waar een crosser niet op gezien wilt worden. Ach ja, het was ook maar voor de lol. In de jonge jaren doet iedereen voor de lol mee , goed of slecht, en het is een beetje jammer dat daarna eigenlijk alleen de betere overblijven.
En start, ik schoot al gelijk uit mijn pedaal waardoor ik in de achtervolging moest. Gelukkig kon ik bij een versmalling weer aansluiten. Ik kwam met 4 man te rijden en kon het natuurlijk niet laten nog wat kopbeurten te doen. Koers zal er gemaakt moeten worden! Dit bleek na 2,5 ronden misschien toch wel mijn doodsteek (naast het feit natuurlijk dat ik naast een crossje in Tilburg heel de winter nog geen stuk vol heb doorgereden). Ik moest mijn Japanse metgezel laten gaan in de strijd om de laatste plek. Het makkelijke gras parcours had inmiddels trouwens plaatsgemaakt voor wat modder. Ik bleef lekker op buitenblad stoempen, want mijn binnenblad vertrouw ik echt niet. Toen met de laatste ronde in zicht ik wat gedubbeld aan het worden was dacht ik dat ik mocht gaan stoppen. Maar ze lieten me netjes het uur volmaken.
Een mooie 24e plek stond in de uitslag. Toch nog 4 pechgevallen verslagen! En dank aan alle fans die mij in niemandsland nog de duwtjes in de rug gaven!
Foto’s van TDV collega Yorit Kluitman